جان من بستان ای نازنین اما بی وفایی مجوی

زین قدر جور و جفا حذر کن و خود خواهی مجوی

گرچه منم در ویش و فاقد شهرت و ثروت

عشق ما را بپزیر و مال دنیایی مجوی

رسام چهره ی همه آن خالق یکتاست

مشو مغرور حسن خویش و خود ستایی مجوی

عهد و پیمان که با من بستی به آن وفا کن

دنبال هرکه مرو و یار هر جایی مجوی

در فراقت اشعار می نویسم گر ناقص بود

مرا ببخش و از من اشعر (بهایی) مجوی

 سلام  به تو ای میــــــــــــهن ویران

سلام به تو ای خواهر و برادر افغان

سلام به تو که هنوزهم ز تو بوی، بوی باروت است

سلام به تو که دلت گرفته،چهره ات خاک آلوت است

میدانم ای هم وطن که تو آواره شدی

به خاک و خون غلطیدی، یاکه زولانه شدی

آن همه ظلم و ستم گر از جهالت بود گذشت

گر از بیگانه گان دخالت بود گذشت

ایام جنگ گذشته، ایام امید و آرزو رسیده

ایام صلح، تفاهم و گفتگو رسیده

وقت آن رسییده تا به فکر آبادی وطن شویم

باهم برادر و یک جان و یک تن شویم

دست به دست هم داده وطن را آباد کیم

این ملت ستم دیده را ز غم آزاد کنیم

گر قدم گذاری به غربت سرای من

گر نگاهی افگنی به رنگ پریده سیمای من

گر لب خندی زنی بحر نوازش قلب شکسته ام

آباد کرده یی به خدا فردای من

از من دلگیر و آزرده خاطر نباش

گر نموده ام خطا، بگذر از خطای من

گر بیایی با تو فردایی خواهم داشت

بی تو خواهد نشست مادر، در عزای من

درین غربت سرا دیریست منتظر تو مانده ام

بیا نقطه پایان بگذار به انتظار بی پایان من

درین زمانه مردم روی غرض محبت میکنند

با احساسات پاک هرکس خیانت میکنند

درین زمانه محبت یک ابزار شده

دیگر محبت واقعی بی اعتبار شده

درین زمانه هوس جای محبت را گرفته

دو رویی، فریب و نیرنگ جای رفاقت را گرفته

درین زمانه بی خردی جای خرد را گرفته

بی حجابی و بی سیرتی جای زینت را گرفته

عشق و عشقی کار هرکس و ناکس شده

محبت واقعی آلوده با هوس شده

گرچه همه ادای لیلی و مجنون میکنند

اما بعد از مدتی با یکدیگر چند و چون میکنند

با هزار حیله، فریب و نیرنگ

به شیشه ی قلب یکدیگر می زنند با سنگ

دیگر در این جا خبری از محبت بی آلایش نیست

خبری جز نیرنگ، فریب و سازش نیست

امشب در انتظار یار نشسته ام

لحظه ی قرار ندارم و بی قرار نشسته ام

به عقربه های ساعت خیره شده ام

در انتظار آمدن دلدار نشسته ام

منتظرم تا دروازه را تک تک کند

صدای پای یار تب تب کند

نمیدانم چطور استقبالش کنم

سر به قدم هایش نهاده مهمانش کنم

شب را تا سحر درد دل کنم

سرو جانم را به قربانش کنم

ای فلک امشب را به من مهلت بده

تا چند بوسه از دور لبانش کنم

کسی برای لقمه نانی د ستش را دراز میکند

کسی در بانک ها، پول پس انداز میکند

کسی در عیش و نوش زندگی، می رقصد و می  نوشد

کسی در دل شب با خدایش راز و نیاز میکند

کسی در جیبش دالر و زیر پایش فرونر است

کسی در کوچه و پس کوچها، آواره و در بدر است

کسی موتر شیشه دودی سوار می شود

کسی پاه برهنه است و پایش افگار می شود

کسی محفل مجلل گرفته، وکیل و وزیر دعوت میکند

کسی در کلبه فقیرانه خود با لقمه نانی قناعت میکند

اما از همسایه تهی دستش خبر ندارد

به فقر و بیچارگی اش نطر ندارد

آری!"خاموش" به این میگوید یک بام و دو هوا

تا بکی اینگونه میباشد در کشور ما؟

خیال کردم که تو با وفایی

با درد و غم عشق آشنایی

پنداشتم که تو بر خلاف دیگران

مظهر عشق و صفایی

دل غم دیده را دادم به دستت

خیال کردم مؤنس دل مایی

 آیا یادت است که به من میگفتی؟

جز تو ندارم سرو و سودایی

صد افسوس که خیال خام کردم

ندانستم که تو هم مطلب آشنایی

دیگر شور و حال ندارد دل بشکسته من

 توان قیل و قال ندارد حنجره خسته من

آه های! چه می خواهی از من ای سرنوشت؟

ببین به آرزوهای نا تمام و به خاک نشسته من

چرا با من این گونه نا مهربانی ای سرنوشت؟

به یغما بردی همه دار و دسته من

دیگر درمن از باغ و بهار خبری نیست

در فصل بهار خشکیده نهال نو رسته من

من صیلی روزگار فراوان خورده ام

مزن تبر، به دست و پای بسته من

دلم را ربودی به چشمان سیا خویش

آنقدر محو تو گشتم که ندارم سودای خویش

چطور شد که صید کردی دلم را؟

همیشه می پرسم از دل بی پروای خویش

ای صیاد دل من تو چقدر زرنگی

که به تو سپردم دل و دین و دنیای خویش

امروز با تو بودنم برایم یک عالم است

من ندارم پروای فردای خویش

یک لحظه بودنت با من فرصتیست

تا حکایت کنم برایت از غمهای خویش

ندانستم بی وفایی فقط مانده غمهایت یادگار با من

آرزویم تو بودی اما نشدی دلدار با من

قلبم برایت می تپید و چشمانم در جستجوی تو بود

قلبم را شکستی و مانده این چشمان اشکبار با من

گر ایامی مست و مخمور بودم از عشق تو

امروز در آغوش رقیبانی و مانده این دل افگار بامن

من از تو چنین انتظاری نداشتم ای بی مروت

تو بی وفا بودی یا که تقدیر نشد ساز گار با من

تو مؤنس اغیار من شدی و ترک من کردی

مؤنس شده ناله و ترانه و گیتار با من

چطور از یاد برم آن شب دل انگیز را

آن چشمان جادویی ی نرگس را

تو بودی در برم و غرق سرور بودم

در کنار تو سراپا غرور بودم

وقتی تو ماه زیبا را با خود داشتم

گویا تمام دنیا را با خود داشتم

هر دو با هم افسانه می گفتیم

قصه های عاشقانه می گفتیم

تو رفتی و من خاموش شدم

با درد و غمهای همیشگی هماغوش شدم

افسوس ای دل که گرفتار هر بیوفا شدی

بحر هر بی وفا مست و بی پروا شدی

شب و روز سوختی در فراق این و آن

آخر هم بیچاره و تک و تنها شدی

ازین یک عمر شیدایی ات چه حاصل؟

جز اینکه غرق در وادی غمها شدی

فریب هر افسونگر را خوردی

ز دست هر افسونگر رسوا شدی

شبها سوختی و به امید فردا نشستی

فردا هم فرا رسید و نا امید از فردا شدی

مرا غمی نبود ای دل، تو افگندیم در وادی غم

بگو ای دل آخر چرا دشمن ما شدی؟

صد بار گفتمت بگذر ز خوب رویان زمانه

از من نشنیدی و رسوای دنیا و عقبی شدی

عمری آرزوی با من بودن را کردی

آرزوی  همدردی و سخن گفتن را کردی

وقتیکه به  آرزویت رسیدی ای نازنین

چرا یکباره  فکر پیمان شکستن را کردی

مپرس از خاموشی ام ,من به سکوت محکوم شدم

محکوم به سکوت, از دست همین مردم شدم

تا لب به سخن گشودم, از گلویم گرفتند

به خود پچیدم و در میان غمهایم گم شدم

اینجا هنوز سخن گفتن از عشق گناه بزرگیست

من بار بار از سخن گفتن درین باره محروم شدم

بار بار خواستم فریاد زنم درد یک عاشق را

اما بار بار وادار به لبخند و تبسم شدم

خدایا! چه کنم با این قوم کهنه اندیش؟

از دست این قوم, محروم از باده و خم شدم

مرا از بی کسی  و تنهایی باکی نیست

مرا از رسوا شدن و شیدایی باکی نیست

گر در دنیای عاشقان اسیر غمهایم چه باک

مرا از تعنه و سخنهای هرجایی باکی نیست

چی شد که یاد ما کردی؟

فکری به این مسافر تنها کردی

بعد از عمری دوری و تغافل

عجب لطفی کردی، صفا کردی

رفتی  و به عقبت نگاه نه کردی

رفتی و حال زار ما را تماشاه نه کردی

وقت رفتنت چه آسان گفتی خدا حافظ

تنهای مان گذاشتی و فکری به حال ما نکردی

 مپرس ای دوست، زخمهای من کهنه و کاری اند

در گوشه تنهایی بی محابا اشکهای من جاری اند

مپرس از تنهایی ام با همه طرح دوستی ریختم

اما از بخت ســــــــیا گونم همه از من فراری اند

پنداشتم نگاهای تو حامل پیامی بود

لب خند تو نشانه ی کلامی بود

نگاها و لب خند تو یک طرف

پنداشتم اشارات ابروی تو سلامی بود

عزم سفر داری بیهوده خوشم مکن

درد این عشق آتشین را یکباره بر دوشم مکن

تو بمن وعده برگشت را میدهی اما بی باورم

میروی اما در فراقت سیا پوشم مکن

من از عشق تو در جوش و خروشم

مرا نا امید زین جوش و خروشم مکن

زندگی مرا محال است در فراق تو

میروی ای بی وفا اما فراموشم مکن

درد این جدایی را چگونه باور کنم

ترا بحر خدا  یکباره خاموشم مکن