عمری آرزوی با من بودن را کردی

آرزوی  همدردی و سخن گفتن را کردی

وقتیکه به  آرزویت رسیدی ای نازنین

چرا یکباره  فکر پیمان شکستن را کردی

مرا از بی کسی  و تنهایی باکی نیست

مرا از رسوا شدن و شیدایی باکی نیست

گر در دنیای عاشقان اسیر غمهایم چه باک

مرا از تعنه و سخنهای هرجایی باکی نیست

چی شد که یاد ما کردی؟

فکری به این مسافر تنها کردی

بعد از عمری دوری و تغافل

عجب لطفی کردی، صفا کردی

رفتی  و به عقبت نگاه نه کردی

رفتی و حال زار ما را تماشاه نه کردی

وقت رفتنت چه آسان گفتی خدا حافظ

تنهای مان گذاشتی و فکری به حال ما نکردی

 مپرس ای دوست، زخمهای من کهنه و کاری اند

در گوشه تنهایی بی محابا اشکهای من جاری اند

مپرس از تنهایی ام با همه طرح دوستی ریختم

اما از بخت ســــــــیا گونم همه از من فراری اند

پنداشتم نگاهای تو حامل پیامی بود

لب خند تو نشانه ی کلامی بود

نگاها و لب خند تو یک طرف

پنداشتم اشارات ابروی تو سلامی بود

تا ب کی  نگا هایت پایین، یکبار بالا نگاه کن

لحــــــــــــــظه ی  نگاه، به حال زار ما کن

ترا خدا  مباش دنباله رو بی وفا یان زمانه

گر نداری  هوای ما، کمی ترس از خدا کن

 به تار تاری  زلف سیای تو اسیرم

دیگر ز همه کس و همه چیز دلگیرم

هدیه کن یک بوسه داغ, درین هوای سرد

دیگر ارمانی نـــــــــــدارم اگر بمیرم

باز قلم گرفتم و نوشتم اما برای تو

دیریست که نشنیده ام صدای تو

نه زنگی, نه پیامی و نه کلامی

به خدا سوختم از جور و جفای تو

درین روزها کسی یادم نمیکند

پرسان خاطری ناشادم نمیکند

گمانم همه مرا از یاد برده اند

کسی گوش به داد و بیدادم نمیکند

کاش می شد تنهایی مرا باور کنی
کاش می شد به حال زارم نظر کنی
کاش می شد غرورت را بشکنی
زندگی را از نو با من سر کــــــــــنی