خیال کردم که تو با وفایی

با درد و غم عشق آشنایی

پنداشتم که تو بر خلاف دیگران

مظهر عشق و صفایی

دل غم دیده را دادم به دستت

خیال کردم مؤنس دل مایی

 آیا یادت است که به من میگفتی؟

جز تو ندارم سرو و سودایی

صد افسوس که خیال خام کردم

ندانستم که تو هم مطلب آشنایی

دیگر شور و حال ندارد دل بشکسته من

 توان قیل و قال ندارد حنجره خسته من

آه های! چه می خواهی از من ای سرنوشت؟

ببین به آرزوهای نا تمام و به خاک نشسته من

چرا با من این گونه نا مهربانی ای سرنوشت؟

به یغما بردی همه دار و دسته من

دیگر درمن از باغ و بهار خبری نیست

در فصل بهار خشکیده نهال نو رسته من

من صیلی روزگار فراوان خورده ام

مزن تبر، به دست و پای بسته من

دلم را ربودی به چشمان سیا خویش

آنقدر محو تو گشتم که ندارم سودای خویش

چطور شد که صید کردی دلم را؟

همیشه می پرسم از دل بی پروای خویش

ای صیاد دل من تو چقدر زرنگی

که به تو سپردم دل و دین و دنیای خویش

امروز با تو بودنم برایم یک عالم است

من ندارم پروای فردای خویش

یک لحظه بودنت با من فرصتیست

تا حکایت کنم برایت از غمهای خویش

ندانستم بی وفایی فقط مانده غمهایت یادگار با من

آرزویم تو بودی اما نشدی دلدار با من

قلبم برایت می تپید و چشمانم در جستجوی تو بود

قلبم را شکستی و مانده این چشمان اشکبار با من

گر ایامی مست و مخمور بودم از عشق تو

امروز در آغوش رقیبانی و مانده این دل افگار بامن

من از تو چنین انتظاری نداشتم ای بی مروت

تو بی وفا بودی یا که تقدیر نشد ساز گار با من

تو مؤنس اغیار من شدی و ترک من کردی

مؤنس شده ناله و ترانه و گیتار با من

چطور از یاد برم آن شب دل انگیز را

آن چشمان جادویی ی نرگس را

تو بودی در برم و غرق سرور بودم

در کنار تو سراپا غرور بودم

وقتی تو ماه زیبا را با خود داشتم

گویا تمام دنیا را با خود داشتم

هر دو با هم افسانه می گفتیم

قصه های عاشقانه می گفتیم

تو رفتی و من خاموش شدم

با درد و غمهای همیشگی هماغوش شدم

افسوس ای دل که گرفتار هر بیوفا شدی

بحر هر بی وفا مست و بی پروا شدی

شب و روز سوختی در فراق این و آن

آخر هم بیچاره و تک و تنها شدی

ازین یک عمر شیدایی ات چه حاصل؟

جز اینکه غرق در وادی غمها شدی

فریب هر افسونگر را خوردی

ز دست هر افسونگر رسوا شدی

شبها سوختی و به امید فردا نشستی

فردا هم فرا رسید و نا امید از فردا شدی

مرا غمی نبود ای دل، تو افگندیم در وادی غم

بگو ای دل آخر چرا دشمن ما شدی؟

صد بار گفتمت بگذر ز خوب رویان زمانه

از من نشنیدی و رسوای دنیا و عقبی شدی

مپرس از خاموشی ام ,من به سکوت محکوم شدم

محکوم به سکوت, از دست همین مردم شدم

تا لب به سخن گشودم, از گلویم گرفتند

به خود پچیدم و در میان غمهایم گم شدم

اینجا هنوز سخن گفتن از عشق گناه بزرگیست

من بار بار از سخن گفتن درین باره محروم شدم

بار بار خواستم فریاد زنم درد یک عاشق را

اما بار بار وادار به لبخند و تبسم شدم

خدایا! چه کنم با این قوم کهنه اندیش؟

از دست این قوم, محروم از باده و خم شدم

عزم سفر داری بیهوده خوشم مکن

درد این عشق آتشین را یکباره بر دوشم مکن

تو بمن وعده برگشت را میدهی اما بی باورم

میروی اما در فراقت سیا پوشم مکن

من از عشق تو در جوش و خروشم

مرا نا امید زین جوش و خروشم مکن

زندگی مرا محال است در فراق تو

میروی ای بی وفا اما فراموشم مکن

درد این جدایی را چگونه باور کنم

ترا بحر خدا  یکباره خاموشم مکن

به دام تلخ زندگی چـــــــــنان افتاده ام

با دل پر غصه و چشم گریان افتاده ام

همه جاه در نظرم تنگ و تار جلوه میکند

گویا که من در کنج زندان افتاده ام

بسیار می کوشم تا برهم زین قید

اما چه کنم که نا توان افتاده ام

تا لب به شکوه گشودم گفتند خاموش باش

صدایم در گلو خفه شد و از زبان افتاده ام

گر زمانی سر زبان عام و خاص بودم چه سود؟

حا لا که زان قلعه شهرت به پایان افتاده ام

مرا چنین حسرت و آه نبود اما نمیدانم

تقدیرم چنین بود یا که ز جور زمان افتاده ام

مشو مغرور حسن زیبای خویش

مرنجان دلی را با حرف های خویش

مکن بر ما ستم که دنیا دو روز است

فکری بکن به حال عقبی ی خویش

گر امروز منم درویش نبین امروز را

کمی بی اندیش به فردای خویش

چی میشود گر بیایی یکبار در کنار من

تا بگویم برایت زین دل پر سودای خویش

ای کاش ندیده بودم به چهره افسونگر تو

اما چه کنم با چشمان بی پروای خویش

بسیار کوشیدم تا برهانم خویش را از دام تو

مگر فهمانده نمیتوانم این دل شیدای خویش

مرا به چه روز سیا گرفتار کرده ی

که نا امیدم از امروز و فردای خویش

من از میان اندوه بیکران بر خاسته ام

از میان امواج طوفان بر خاسته ام

مرا با شور و نشاط روزگار کاری نیست

من بحر درد و اندوه دوران بر خاسته ام

من طعم سرور نه چشیده و نخواهم چشید

من از میان غم دیده گان بر خاسته ام

به هر که وفا کردم به من جفا کردند

من ز عمق جور زمان بر خاسته ام

جفاه دیده ام از خویش و بیگانه

برای دیدن جفاه ز دست نامردان بر خاسته ام

شاید درد و غم بوده در تقدیر من

یا که از برای نقد جان بر خاسته ام

خطا کرده ام گر بار دیگر به تو نگاه بکنم

یا بیش ازین ز تو چیزی تمنا بکنم

تمنای یک لحظه بودنت در کنارم را

از تو یار ستمگر و بی وفا بکنم

بریده باد پای من گر قدم گذارم سوی تو

و گرنه این پاها را باید ز تن جدا بکنم

 صد افسوس گر بر زبان آورم نام ترا

صد حیف گر بعد ازین هوس بی جا بکنم

عمری محوی خیالات تو بودم چه سود؟

بعد ازین خاطرات ترا باید  رها بکنم

ای یار با یاد تو شبها را روز کنم

در فراقت نشسته و گریه پر سوز کنم

صدبار گویم ای کاش با تو آشنا نمی شدم

مگر چه حاصل حالا گر صد افسوس کنم

با نام تو خط و نامه را یافتم

در عشق تو لقب دیوانه را یافتم

نشستم در هوس بوسه ی ز لبهایت

تا که راه می و می خانه را یافتم

در فراقت سروده ها سرودم

تا که طریقه نوشتن افسانه را یافتم

روز ها  در انتظارت سر راه نشستم

تا که راه خانه تو جانانه را یافتم

تو که عاشق نیستی چه دانی معنی عشق را

شور و شرر و معمای عشق را

پاه نگذاشته ی درین گیتی تا هنوز

از کجا دانی پهنا و انتهای عشق را

عشق عبادت است و هوس بازی کاری دیگر

جز عاشق نداند کسی معنی عشق را

عشق به عاشق گنج است و به دیگران رنج

جز عاشق نیابد کسی این گنج نا پیدایی عشق را

عشق و عاشقی کار هرکس و نا کس نیست

فقط عاشق تحمل میکند رسوایی و غوغای عشق را

چر از آشیانه من سفر کردی

مرا چون مرغ بی بال وپر کردی

تمام عمرم یکسره با درد و غم گذشت

جز آن شبی را که با من سحر کردی

تمام غمها را یکباره بر دوشم فگندی

آنگاه که یکباره عزم سفر کردی

عمرم در انتظارت گذشت اما نیامدی

مگر زان همه عهد و پیمانت حذر کردی

عهدی که با من بستی،آنرا شکستی ورفتی

منی غم زده را غم زده تر کردی

درد جدایی را چگونه به تو مفهوم کنم

اندرین باب تل به کی چند و چون کنم

همه به طعنه گویندم که گرفتار بی وفایم

مگر چگونه به حرفهای مردم کنم

یکبار نیامدی به سوی ما ای بی وفا

تا ترا وادار به خنده و تبسم کنم

دل به تو داده ام و جان نیز

چی حاجت که حکایت مجنون کنم

گر نمی دانی درد جدایی را

یکبار بیا در کنارم تا برایت معلوم کنم

درین روزها دل من بسیار گرفته است
بار سنگینی غمها روی شانه هایم نشسته است
یک حنجره آواز برای فریاد کشیدن دردهایم
اما چه کنم که صدا در گلویم شکسته است
می خواهم فریاد زنم از دست جور روز گار
اما چه کنم که حنجره ام خیلی خسته است
دیگر زندگی برایم بی مفهوم شده
همه دار و نه دارم ازهم گسسته است
دیگر خسته شده ام ازین زندان, بنام زندگی
می خواهم پرواز کنم اما پرو بالم بسته است

نه سلامی ونه کلامی, آخر از من چه دیدی؟

چرا قهری بامن, آخر از من چه شنیدی؟

رسم عاشقی این چنین نه بود, نازنین

به یکبارگی تنهایم گذاشتی و از من بریدی

مگر تو نگفتی به من که همیشه در کنارم میمانی؟

آخر چه شد که این گونه از من رمیدی؟

هنوز نمی توانم باور کنم که مرا تنها گذاشتی

آه! از من رمیدی و قامتم خمیدی

تازه نهال عشق ما بار و برگ گرفته بود

آن تازه نهال را از ریشه کشیدی

خیلی تنها شده ام اما فریاد نمی زنم

فریاد از دست این خاطر ناشاد نمی زنم

سینه ام سرای جاویدان غم شده

اما همیشه سکوت میکنم و داد نمی زنم

داد و بیداد در شآن عاشقان نیست

گرچه غرق در غمم و نفس آزاد نمی زنم

برای شنیدن ناله های من گوش شینوای نیست

سکوت می کنم و از غمم سخن به افراد نمی زنم

 منم و تنهایی و یک سکوت سنگین

دیگر از تنهایی نمی هراسم و دم از انتقاد نمی زنم

خدایا! لحظه ی صبر و قرار ندارم

دل شکسته ام و توان انتظار ندارم

دیگر خسته ام از خلوت گاه خویش

اما چه کنم که پای فرار ندارم

بند، بند از وجودم ناله دارد

اما زبانی برای گفتار ندارم

خدایا! خیلی درمانده و تنهایم

مؤنسی برای این دل غمبار ندارم

ای مؤنس دلهای تنها،برس به دادم

که جز تو، مؤنس و غمخوار ندارم