مرا از بی کسی  و تنهایی باکی نیست

مرا از رسوا شدن و شیدایی باکی نیست

گر در دنیای عاشقان اسیر غمهایم چه باک

مرا از تعنه و سخنهای هرجایی باکی نیست

چی شد که یاد ما کردی؟

فکری به این مسافر تنها کردی

بعد از عمری دوری و تغافل

عجب لطفی کردی، صفا کردی

رفتی  و به عقبت نگاه نه کردی

رفتی و حال زار ما را تماشاه نه کردی

وقت رفتنت چه آسان گفتی خدا حافظ

تنهای مان گذاشتی و فکری به حال ما نکردی

 مپرس ای دوست، زخمهای من کهنه و کاری اند

در گوشه تنهایی بی محابا اشکهای من جاری اند

مپرس از تنهایی ام با همه طرح دوستی ریختم

اما از بخت ســــــــیا گونم همه از من فراری اند

پنداشتم نگاهای تو حامل پیامی بود

لب خند تو نشانه ی کلامی بود

نگاها و لب خند تو یک طرف

پنداشتم اشارات ابروی تو سلامی بود

عزم سفر داری بیهوده خوشم مکن

درد این عشق آتشین را یکباره بر دوشم مکن

تو بمن وعده برگشت را میدهی اما بی باورم

میروی اما در فراقت سیا پوشم مکن

من از عشق تو در جوش و خروشم

مرا نا امید زین جوش و خروشم مکن

زندگی مرا محال است در فراق تو

میروی ای بی وفا اما فراموشم مکن

درد این جدایی را چگونه باور کنم

ترا بحر خدا  یکباره خاموشم مکن

تا ب کی  نگا هایت پایین، یکبار بالا نگاه کن

لحــــــــــــــظه ی  نگاه، به حال زار ما کن

ترا خدا  مباش دنباله رو بی وفا یان زمانه

گر نداری  هوای ما، کمی ترس از خدا کن

به دام تلخ زندگی چـــــــــنان افتاده ام

با دل پر غصه و چشم گریان افتاده ام

همه جاه در نظرم تنگ و تار جلوه میکند

گویا که من در کنج زندان افتاده ام

بسیار می کوشم تا برهم زین قید

اما چه کنم که نا توان افتاده ام

تا لب به شکوه گشودم گفتند خاموش باش

صدایم در گلو خفه شد و از زبان افتاده ام

گر زمانی سر زبان عام و خاص بودم چه سود؟

حا لا که زان قلعه شهرت به پایان افتاده ام

مرا چنین حسرت و آه نبود اما نمیدانم

تقدیرم چنین بود یا که ز جور زمان افتاده ام

 به تار تاری  زلف سیای تو اسیرم

دیگر ز همه کس و همه چیز دلگیرم

هدیه کن یک بوسه داغ, درین هوای سرد

دیگر ارمانی نـــــــــــدارم اگر بمیرم